Czy katolik może mieć lewicowe poglądy? Aby odpowiedzieć na tak postawione pytanie, trzeba by najpierw wyjaśnić, jak rozumiemy przymiotnik „lewicowy”. Wszak nie jest to pojęcie jednoznaczne. Można by na przykład rozróżnić dwie perspektywy: ekonomiczną i światopoglądową. Lewicowość w tej pierwszej perspektywie oznacza opowiadanie się za systemem socjalistycznym, przewagą własności państwowej nad prywatną, wysokimi podatkami, które mają być przez państwo wykorzystywane, by wspomagać ubogich i w ten sposób niwelować nierówności społeczne. Niektórzy mówią, że Jezus był pierwszym komunistą, bo wstawiał się za biednymi. Tyle że z ewangelicznej opcji na rzecz ubogich nie wynika żaden konkretny system społeczny. Głoszenie, a jeszcze bardziej czynienie sprawiedliwości i miłosierdzia wcale nie oznacza, że jest się socjalistą lub socjaldemokratą. Zresztą tzw. sprawiedliwość socjalistyczna często okazywała się zaprzeczeniem sprawiedliwości bez przymiotnika.
Lewicowość światopoglądowa to dziś m.in. dogmat świeckości państwa, urządzanie przestrzeni publicznej, jakby nie było wiary w Boga, niechęć do państw narodowych, małżeństwa homoseksualne, aborcja na życzenie, eutanazja, ideologia gender w szkołach itp. Tego rodzaju poglądy cechują tzw. nową lewicę, która w miejsce dawnej uciśnionej klasy robotniczo-chłopskiej postawiła różnego rodzaju mniejszości seksualne. Innymi słowy, zamiast wyzwalać chłopa spod ucisku kułaka, zajmuje się wyzwalaniem geja spod ucisku tradycyjnego społeczeństwa. Różnego rodzaju chucie oraz tendencje, dawniej uważane za chorobliwe, dziś lewica stawia na piedestał praw człowieka.
Problem z katolewicą w Polsce i na świecie polega nie na socjalistycznych poglądach na gospodarkę, tym bardziej, że wielu jej reprezentantów uwiło gniazdka w jak najbardziej kapitalistycznych przedsięwzięciach, ale na tym, że miły jest jej światopogląd lewicowy. Katolewicowcy popierają lewicowe i lewackie pomysły urządzania życia społecznego. Widać to było w ostatnich miesiącach rządów PO, kiedy katolewica popierała zideologizowaną genderowo konwencję antyprzemocową, superliberalną ustawę o zapłodnieniu in vitro, a nawet kuriozalną ustawę o uzgodnieniu płci, która potem szczęśliwie została zawetowana przez nowego prezydenta. Przy czym katolewica pomstowała na polski episkopat, że taki wsteczny i nie rozumie współczesnego świata. Na zarzut, że popieranie tego rodzaju praw jest sprzeczne z nauczaniem Kościoła, katolewica odpowiada, że nauka katolicka jest dla katolików, a prawo ma być dla wszystkich, także dla niewierzących. Argumenty, tak ważne w nauczaniu Jana Pawła II, że, po pierwsze, katolik w życiu społecznym powinien być koherentny ze swoją wiarą, a po drugie, że nie narzucamy wiary, ale bronimy prawd wynikających z natury ludzkiej, dla katolewicy nie wydają się ważne.
Katolewica ma swoją historię. W czasach PRL-u kreowali ją sami bolszewicy, którzy posłużyli się Bolesławem Piaseckim i stowarzyszeniem PAX. Katolicy spod tego znaku potępiali żołnierzy niezłomnych, rząd polski na emigracji i deklarowali wierność partii. W 1950 r. powstał ruch „księży patriotów”, którzy krytykowali prymasa Wyszyńskiego. Ówczesna katolewica występowała przeciwko Wielkiej Nowennie Tysiąclecia i peregrynacji obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej, argumentując, że to płytkie formy pobożności, gdy tymczasem potrzeba katolicyzmu „pogłębionego”. W szeregach katolewicy nie brakowało różnego rodzaju agentów komunistycznych służb. Podczas pontyfikatu Jana Pawła II środowisko to nie formułowało jakichś daleko idących „postępowych” postulatów. Nie miało śmiałości, by wprost przeciwstawiać się nauczaniu papieża Polaka, szczególnie w sprawach małżeństwa, rodziny i obrony życia od poczęcia aż do naturalnej śmierci. Obecnie coraz śmielej głoszą lewicowe pomysły poprawiania świata.
 |
Dariusz Kowalczyk SJ |
Co? Gdzie? Kiedy?
